Benchmark to standard pomiaru, który służy do oceny i porównywania wyników danego aktywa finansowego lub portfela inwestycyjnego. Jest to odniesienie, którego używa się do oceny wydajności inwestycji w stosunku do pewnych kryteriów lub indeksu, co umożliwia inwestorom zrozumienie, czy dana inwestycja radzi sobie lepiej, gorzej czy zgodnie z oczekiwaniami w porównaniu do określonego standardu.
Główne cechy benchmarku obejmują:
Porównywalność: Benchmark powinien być łatwo mierzalny i porównywalny z wynikami danego aktywa lub portfela. Może to być indeks giełdowy, indeks sektorowy, konkurencyjny fundusz inwestycyjny lub inny odniesienia, które stanowi miarodajny punkt odniesienia.
Reprezentatywność: Benchmark powinien reprezentować charakterystykę inwestycji, którą się ocenia. Na przykład, jeśli inwestor posiada portfel akcji, to benchmarkiem może być indeks akcji giełdowej, który odzwierciedla ogólną wydajność tego segmentu rynku.
Stabilność: Dobry benchmark jest stabilny i dostępny do regularnej aktualizacji. Oznacza to, że jego skład nie zmienia się zbyt często, co umożliwia utrzymanie spójności porównań na przestrzeni czasu.
Obiektywność: Benchmark powinien być obiektywny i niezależny od decyzji inwestora. Nie powinien być manipulowany w celu dostosowania wyników do oczekiwań.
Przykłady popularnych benchmarków obejmują indeksy giełdowe, takie jak S&P 500, Dow Jones Industrial Average, czy FTSE 100. Inwestorzy używają benchmarków do oceny skuteczności swoich portfeli lub strategii inwestycyjnych. Jeśli wyniki inwestycji są lepsze od wyników benchmarku, można uznać, że inwestycja jest udana. Z drugiej strony, wyniki poniżej benchmarku mogą sugerować, że inwestycja nie radzi sobie z rynkiem i wymaga analizy i dostosowania strategii. Benchmarki są również używane do porównywania różnych funduszy inwestycyjnych i oceny zarządzania portfelem przez profesjonalnych menedżerów funduszy.
